12. Wniosek o ściganie. Dz.U.2022.0.1375 t.j. - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego. § 1. W sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek postępowanie z chwilą złożenia wniosku toczy się z urzędu. Organ ścigania poucza osobę uprawnioną do złożenia wniosku o przysługującym jej uprawnieniu. § 1a. Groźba musi wzbudzić uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Karą za przestępstwo z art. 190 k.k. może być: grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co istotne ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Niewątpliwie, nie każde groźby są groźbami karalnymi. Na 3 miesiące został tymczasowo aresztowany 60-letni mężczyzna podejrzany o czynną napaść na policjantów Komendy Powiatowej Policji w Złotoryi oraz o kierowanie gróźb karalnych wobec członka rodziny. Do zdarzenia z udziałem policjantów doszło 15 stycznia br. Mężczyźnie za popełnienie przestępstwa przeciwko funkcjonariuszom publicznym grozi kara do 10 lat pozbawienia wolności. Natomiast w sytuacji, w której celem wręczenia bądź obiecania łapówki jest skłonienie osoby pełniącej funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa, sprawca musi liczyć się z karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Jeszcze wyższa kara – od 2 do 12 lat więzienia – czeka te osoby, które udzielają bądź obiecują Co grozi za groźby karalne? Zgodnie z art. 190 kk karą za groźby karalne może być grzywna, ograniczenie wolności lub pozbawienie wolności – od 1 miesiąca do 2 lat. Kara pozbawienia wolności może jednak zostać warunkowo zawieszona – wówczas sprawca nie trafi do więzienia, jeśli przez wyznaczony okres próbny będzie Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. Chciałem zgłosić sąsiada za groźby karalne. Tydzień temu jego koledzy grozili mi śmiercią oraz pobiciem. Oni stali pod blokiem, ja byłem w mieszkaniu, sąsiad najprawdopodobniej też. Natomiast wczoraj nasłany przez niego kolega wykrzyczał mi do okna, że jak z tym pójdę na policję, to zabiją moją matkę. Co powinienem zrobić? Chciałem pójść na policję, ale nie mam dowodów. Jestem pewny, że tych ludzi nasyła sąsiad i te groźby to jego pomysł. Mogę jedynie podać adres dwóch innych sąsiadów, którzy zapewne te groźby słyszeli. Czy jest sens iść z tym na policję, mimo że nie jestem pewny, czy ktoś potwierdzi moją wersję? Ten sam sąsiad zgłosił mnie na policję, która była u mnie w domu w celu pouczenia, żebym go nie zaczepiał i najlepiej w ogóle z nim nie rozmawiał. Kiedy mamy do czynienia z groźbą bezprawną? Podstawę prawną opinii stanowią przepisy Kodeksu karnego ( oraz Kodeksu postępowania karnego ( Istotna z punktu widzenia Pana interesu jest treść art. 191 zgodnie z którym: „Art. 191. § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.” Zasadne jest zatem wyjaśnienie zwrotu groźba bezprawna. Definicję tego zwrotu zawiera art. 115 § 12 zgodnie z którym „groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem”. Przestępstwo z art. 191 § 1 jest przestępstwem formalnym, zatem znamiona jego zostaną wypełnione już w chwili, gdy groźba, której oskarżony użyje wobec pokrzywdzonego, wzbudzi w nim uzasadnioną obawę. Z treści Pana pytania wynika, iż w chwili obecnej obawia się Pan nie tylko o swoje życie, ale także zdrowie. Życie jako największa wartość znajduje się pod szczególną ochroną prawną i każde zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 winny być przez organy ścigania traktowane ze szczególną uwagę. Groźby i wyzwiska kierowane od sąsiada Istotny w aspekcie tego czynu zabronionego jest pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 grudnia 1998 r., I KZP 22/98, zgodnie z którym: „»przemoc wobec osoby« jako forma zmuszania – w rozumieniu art. 191 § 1 kk – może polegać tylko na bezpośrednim fizycznym oddziaływaniu na człowieka i nie obejmuje oddziaływania pośredniego (tzw. przemocy pośredniej) przez postępowanie z rzeczą”. Ważne jest nadto, aby groźba bezprawna stanowiąca postać przestępstwa określonego w art. 191 § 1 (przestępstwo kierunkowe) była na tyle realna, że u obiektywnego obserwatora zdarzenia wywołuje przekonanie, że jej użycie może wpłynąć na określone zachowanie pokrzywdzonego zgodnie z wolą sprawcy tego zdarzenia. Dla bytu tego przestępstwa bez znaczenia jest okoliczność, czy „zmuszany” podporządkował się woli „zmuszającego”. W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 września 2006 r., sygn. akt WA 27/06. Innymi słowy z przestępstwem, o którym mowa w art. 191 § 1 będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy osoba postronna stojąca niejako z boku Panów poweźmie przekonanie, że Pana przyszłe zachowanie może być podjęte pod wpływem groźny stosowanej przez osobę trzecią. Sąd Najwyższy wielokrotnie w swoich orzeczeniach dawał wyraz, iż ważny jest jedynie subiektywny odbiór tej groźby u pokrzywdzonego, tj. to, czy faktycznie wzbudziła ona u niego obawę spełnienia, czy wywołała uczucie strachu lub zagrożenia (zob. wyrok SN z 27 kwietnia 1990 r., IV KR 69/90,; wyrok SA w Lublinie z 11 października 2005 r., II AKa 233/2005). Przestępstwo groźby karalnej Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r., sygn. akt IV KK 273/2006: „Przestępstwo groźby karalnej skierowane jest przeciwko wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie innych jego – lub osób mu najbliższych – dóbr. Bez wątpienia wolność od uczucia strachu, zagrożenia nie jest dobrem mierzalnym w sensie fizycznym, zatem ocena szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu w sferze psychicznej, zachowaniem stypizowanym w normie art. 190 § 1 może być także dokonywana, przez pryzmat charakteru i czasu podjęcia przez pokrzywdzonego działań zmierzających do ochrony naruszonego dobra. Zachowanie pokrzywdzonego będzie bowiem wskazywało na poziom jego indywidualnych negatywnych dolegliwości w sferze psychicznej, a więc poziom obaw, strachu, czy wręcz przerażenia, wywołanych bezprawnym zachowaniem sprawcy czynu. Oczywiście ocena takiego zachowania pokrzywdzonego winna być wnikliwa – chociażby z tego powodu, że zachowanie to może zostać wykorzystane także w innych celach – ale właściwe ustalenia w tym zakresie nie pozostają bez znaczenia dla oceny następstw bezprawnego działania (w innym nieco kontekście na okoliczność złożenia z opóźnieniem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu).”. Zgłoszenie gróźb karalnych na policję Występek z § 1 zagrożony jest karą pozbawienia wolności od miesiąca do 3 lat. Występek penalizowany w art. 191 § 1 ścigany jest z urzędu. Trudno jednak o sytuację, w której organa ścigania dowiadują się o wskazanej przez Pana okoliczności. W związku z powyższym może Pan złożyć zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 Zawiadomienie takie może Pan złożyć w formie pisemnej lub ustnej do protokołu. Właściwym organem do przyjęcie takiego zawiadomienia jest właściwa miejscowo prokuratura rejonowa lub komenda / komisariat policji. Wyraźnie jednak podkreślić należy, iż jeżeli nie będzie Pan dysponował dowodami, to na podstawie li tylko Pana zeznań nie zostanie postawiony nikomu zarzut. Konieczne jest dysponowanie dowodami. Musiałby jednak Pan rozpytać sąsiadów na okoliczność zdarzenia, tj. czy mają wiedzę o zdarzeniu, czy coś słyszeli, a jeżeli tak, to co. Jeżeli sąsiedzi wskażę, że nie mają takiej wiedzy, to w mojej ocenie nie ma szans na wyrok skazujący. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . Zgodnie z obowiązującym prawem szantażowanie jest przestępstwem, za które sprawcy grożą nawet 3 lata pozbawienia wolności. Chociaż w Kodeksie karnym termin „szantaż” nie pada ani razu, bez wątpienia szantażowanie należy do czynów zabronionych – przestępstwo to zostało bowiem opisane w art. 191 § 1 który brzmi następująco:kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat doszło do popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 k., nie jest koniecznie spełnienie owych bezprawnych gróźb – czynem zabronionym jest już samo ich z art. 191 § 1 należy do przestępstw publicznoskargowych, czyli ściganych z urzędu. Oznacza to, że zbieranie dowodów oraz złożenie aktu oskarżenia przed sądem leży po stronie organów ścigania, a nie szantażu bywają zazwyczaj groźby ujawnienia kompromitujących informacji bądź materiałów, np. zdjęć tudzież filmów. W sytuacji, gdy dojdzie do ich publikacji, osoba pokrzywdzona może dochodzić swoich praw w postępowaniu cywilnym na podstawie artykułu 23. Kodeksu cywilnego, który chroni dobra osobiste. Wówczas poszkodowany może żądać od sprawcy zaprzestania działania, usunięcia jego skutków (np. przez złożenie publicznych przeprosin) oraz wypłaty zadośćuczynienia (bądź zapłaty ustalonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny). Odszkodowanie i zadośćuczynienie za rozbój, pobicie, gwałt, groźby karalne etc. Czasem jedyną rekompensatą uszczerbku pokrzywdzonego jest wyrok skazujący sprawcę przestępstwa. Rzadko zdajemy sobie sprawę z tego, że możemy domagać się od osoby, która wyrządziła nam dotkliwą krzywdę rekompensaty finansowej. Jej zasadnicze formy są dwie – może być to odszkodowanie czyli swoiste wyrównanie straty majątkowej a więc pokrycie równowartości wszystkiego tego, co da się w sposób prosty wyrazić w pieniądzu: zwrot kosztów leczenia, wartości uszkodzonego (skradzionego) mienia etc. Oprócz tego każdemu pokrzywdzonemu przysługuje prawo domagania się od skazanego sprawcy przestępstwa kompensaty tzw. krzywdy czyli szkody niemajątkowej polegającą na powstaniu – wskutek jego działań – uszczerbku na naszym zdrowiu fizycznym lub psychicznym czyli zadośćuczynienia. Możliwości dochodzenia roszczeń są dwie – możemy zgłosić stosowny wniosek w toku postępowania karnego, toczącego się przeciwko oskarżonemu musimy mieć jednak świadomość, iż Sąd karny nie będzie wnikliwie badał stopnia uszczerbku na zdrowiu, jakiego wskutek przestępstwa doznaliśmy. Znacznie bardziej szczegółowo okolicznościom tym przyjrzy się Sąd cywilny, do którego możemy skierować stosowny pozew już po uzyskaniu wyroku skazującego sprawcę czynu. Roszczenia przedawniają się z upływem lat 20 od dnia popełnienia przestępstwa (o ile jego sprawcę byliśmy w stanie zidentyfikować już wówczas, w przeciwnym razie termin przedawnienia liczy się od dnia wydania wyroku skazującego). Oznacza to, iż nawet jeśli od dnia zdarzenia minęło 5, 10 lub 15 lat cały czas możemy – o ile nie zrobiliśmy tego uprzednio – pociągnąć skazanego przestępcę także do odpowiedzialności finansowej. W tym celu musimy udokumentować poniesione przez nas koszty leczenia (chirurgicznego, neurologicznego, psychiatrycznego, psychologicznego, koszty rehabilitacji, koszty zakupu środków farmakologicznych i zaopatrzenia ortopedycznego) – słowem wszystkie wydatki, jakie wynikły na skutek popełnienia przestępstwa. Prócz powyższego warto zgromadzić dokumentację medyczną dotyczącą przebiegu naszego leczenia oraz – ewentualnie – uzyskać zaświadczenia lekarskie z których wynikałoby, czy uszczerbek, którego doznaliśmy na skutek przestępstwa ma charakter trwały. Warto pobrać także zaświadczenie od lekarza psychiatry lub psychologa o ile korzystaliśmy z ich pomocy po zdarzeniu. W toku postępowania sądowego możemy skorzystać z dodatkowych środków dowodowych tj. wnosić, aby Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłych różnych specjalności. Osoby te ocenią jak bardzo ucierpieliśmy na skutek popełnienia przestępstwa i pomogą Sądowi w oszacowaniu jakiej wysokości świadczenie należy nam się w związku z doznanym uszczerbkiem. W orzecznictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie za doznaną na skutek popełnienia przestępstwa krzywdę ma charakter nie tylko kompensacyjny ale także represyjny wobec sprawcy przestępstwa. Z poglądem tym należy się zgodzić albowiem wymierzenie przestępcy sankcji karnej to tylko jeden z etapów realizacji celów postępowania karnego. Należy bowiem pamiętać, iż to pokrzywdzony pozostaje z konsekwencjami zdarzenia w postaci np. naruszenia czynności narządów ciała, rozstroju zdrowia, kalectwem, problemami psychicznymi wynikającymi z doznanej traumy. Dodatkowo to pokrzywdzony pokrywa zwykle – ze środków własnych – koszty wyeliminowania następstw przestępstwa popełnionego przez osobę, która powinna wreszcie ponieść pełną odpowiedzialność za swoje działania – tak karną jak i materialną. W przypadku dodatkowych pytań zachęcam Państwa do Kontaktu z Kancelarią Adwokacką i do umówienia się na indywidualną poradę prawną. O groźbie karalnej mówimy w przypadku, gdy sprawca ma wpływ na poczucie bezpieczeństwa ofiary. Niezależnie od tego w jaki sposób sprawca zastrasza swoją ofiarę, takie zachowanie podlega grzywnie, a nawet ograniczeniu wolności do lat 2. Czym są groźby karalne? Gdzie szukać pomocy? Czym są groźby karalne? Groźby karalne stanowią jedne z najpowszechniejszych przestępstw. Z uwagi na zagrożenie karą w maksymalnym wymiarze 2 lat pozbawienia wolności kwalifikowane są jako występki. Kodeks karny umieszcza groźby karalne w rozdziale przestępstw przeciwko wolności pod art. 190 KK. Zgodnie z przepisem art. 190 ust. 1 Kodeksu karnego groźbę karalną stanowi zachowanie gdy osoba grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby jej najbliższej, jeżeli groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że ta będzie spełniona. Przykładowo za groźbę karalną może stanowić wykrzykiwanie przez jedną osobę podczas kłótni w stosunku do drugiej takich słów jak „zabiję cię”, „połamię ci nos”, „podpalę ci dom”. Za groźby karalne poczytuje się także grożenie wyrządzeniem krzywdy najbliższej rodzinie rozmówcy. Jak rozpoznać groźby karalne? Co istotne, groźba musi zostać sformułowana w taki sposób, aby budziła realne poczucie zagrożenia, a nie była jedynie elementem żartu czy swobodnej rozmowy, z kontekstu której nie wynika, aby rozmówcy lub jego najbliższym groziło jakieś niebezpieczeństwo. Bez znaczenia, jest jednak to czy grożący miał realną możliwość spełnienia groźby, ponieważ liczy się jedynie uzasadnione odczucie pokrzywdzonego, co do tego że groźba ta może zostać spełniona. Groźba taka może być wyrażona na kilka sposobów: słownie pisemnie (list, mail, sms, wiadomości na portalach społecznościowych) gestem za pomocą rysunku, grafiki czy przerobionego zdjęcia swoim zachowaniem (użycie noża pod szyją ofiary) Groźba karalna a groźba bezprawna Od pojęcia groźby karalnej należy odróżnić groźbę bezprawną. Co prawda, sama groźba bezprawna jest równocześnie groźbą karalną, ale poza tym za groźbę bezprawną uznaje się groźbę wszczęcia postępowania karnego lub innego, w których może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna, a także możliwość rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub osoby dla niej najbliższej. Groźba karalna zagrożona jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo w najcięższych przypadkach karą pozbawienia wolności do lat 2. Gdzie szukać pomocy? Ściganie tego przestępstwa odbywa się jedynie na wniosek pokrzywdzonego. Taki wniosek należy złożyć w wybranej jednostce policji lub w prokuraturze. W takim przypadku, warto skonsultować się z prawnikiem, który pomoże poprowadzić sprawę w odpowiedni sposób, a także oceni zebrane dowody. Adwokat sprawy karne Warszawa pomoże również określić, czy groźby mają charakter jedynie złośliwy, czy podlegają karze. niemiecki obronca / adwokat – niemieckie prawo karne Niemieckie prawo karne jest uregulowane w niemieckim Kodeksie karnym (StGB). W praktyce prowadzonych jest wiele spraw karnych przeciwko polskim obywatelom. Trzeba zwrócić uwagę na to, że w ostatnim czasie dochodziło do ekstradycji polskich obywateli do Niemiec, którzy popełnili czyn karalny. W takich sprawach należy jak najszybciej kontaktować się z niemieckim adwokatem, który zna niemieckie prawo karne oraz niemieckie postępowanie karne. Nakaz aresztowania w Niemczech Niemieckie prawo karne przeważa w Kodeksie karnym (StGB – Strafgesetzbuch). Prawo karne procesowe jest regulowane przez Kodeks postępowania karnego (StPO – Strafprozessordnung). a. niemieckie prawo karne – kodeks karny Niemiecki kodeks karny składa się z różnych części: Ogólna część Kodeksu karnego (§§ 1 – 79b) reguluje powszechne zasady niemieckiego prawa karnego, które dotyczą całego prawa karnego, jak na przykład Różne formy dopuszczenia się czynu Dokonanie i usiłowanie Wina i uczestnictwo Zamiar i niedbalstwo Obchodzenie i zaniedbanie Obrona konieczna / stan wyższej konieczności Skutki prawne przestępstw (grzywna / pozbawienie wolności / odebranie prawa jazdy) Składanie wniosków o ukaranie Przedawnienie przestępstw Różnica: występek a złamanie prawa. Niemieckie prawo karne odróżnia występek i złamanie prawa. Za złamanie prawa uważa się każde przestępstwo, które sankcjonowane jest przez Kodeks karny przynajmniej jednorocznym pozbawieniem wolności. Nieumyślne dokonanie przestępstwa jest tylko wtedy karalne, gdy jest to wyraźnie uregulowane w ustawie. Szczególna część (§§ 80 – 358) zawiera pojedyncze karalne stany faktyczne niemieckiego prawa karnego. Są one tematycznie uporządkowane. Niemieckie prawo karne definiuje w wielu przypadkach, przestępstwa proste i kwalifikowane (szczególnie ciężkie) i wyróżnia sposoby postępowania karnego w zależnosci od przestępstwa. Przykład: proste uszkodzenie ciała jest podstawowym przestępstwem podczas gdy niebezpieczne uszkodzenie ciała jest przedstawiane jako kwalifikowana (cięższa) forma uszkodzenia ciała i jest także ciężej karane. Ważne przestępstwa szczególnej części niemieckiego kodeksu karnego to: opór przeciw egzekutorom, § 113 zakłócenie spokoju domowego, § 123 ucieczka z miejsca wypadku, § 142 fałszowanie finansowe, § 146 fałszywe zeznanie, § 153 obraza, § 185 morderstwo, § 211 zabójstwo, § 212 handel ludźmi, § 232 kradziez, § 242 sprzeniewierzenie, § 246 łup , § 249 wymuszenie, § 253 paserstwo. § 259 oszustwo, § 263 fałszowanie dokumentów, § 267 uszkodzenie rzeczy, § 303 podpalenie, § 306 niebezpieczna ingerencja w ruch uliczny, § 315 zagrożenie ruchu ulicznego, § 315 c pijanstwo w ruchu ulicznym, § 316 calkowite zamroczenie alkoholowe, § 323 a nie udzielenie pomocy, § 323 c Dla wielu przestępstw są w praktyce ustalane grzywne. Uszkodzenie ciała albo uszkodzenie rzeczy będą prowadzić tylko w krańcowych przypadkach albo przy wielokrotnym powtórzeniu do pozbawienia wolności bez okresu proby. Zmniejszona poczytalność przez zachorowania psychiczne może prowadzić do zmniejszenia kary. Sąd może ustalać jednak także szczególnie ciężki winę – na przykład przy szczególnie okrutnych przestępstwach zabójstwa. To uniemozliwia przedwczesne zwolnienie z aresztu. Niemieckie prawo karne przewiduje tak zwane pozbawienie wolności od … aż do 15 lat lub grzywne . Większa kara dotyczy nielicznych przestępstw, jak np. za morderstwo grozi dozywotna kara pozbawienia wolnosci. Federalny sąd konstytucyjny – najwyższy niemiecki sąd – rozstrzygnął w roku 1977, że każdy skazaniec dostaje szansę, aby prowadzic zycie na wolnosci. Odpowiednio przeprowadzane jest rowniez postępowanie sprawdzające w czasie pozbawienia wolności, w czasie którego badana jest możliwość wczesniejszego zwolnienia z aresztu. Kilkakrotne wzmierzenie kary dożywotniego pozbawienia wolności, które przekracza normalna długość życia człowieka, nie jest przewidziane w niemieckim prawie. Jednak dozywotni skazaniec ma dopiero po 15 latach możliwość przedwczesnego wyjscia na wolnośc. Jest to zalezne od nastepujacych przeslanek: sad nie ustalil szczegolnie wysokiego wyroku zwolnienie skazanego nie zagraza spoleczenstwu skazaniec zgadza sie na jego zwolnienie Przypadek szczegolnie ciezkiej winy na przyklad – w przypadku zamordowania kilku ludzi albo szczególnego okrucieństwa – wczesniejsze zwolnienie przewidziane jest najwcześniej po 18 latach. b. niemieckie prawo karne procesowe Niemieckie prawo karne procesowe jest regulowane przez kodeks postepowania karnego. Zasadniczo prokuratura rozstrzyga o otwarciu postępowania dochodzeniowego, do którego wystarcza podejrzenie o dopuszczeniu sie przestępstwa. W praktyce jest jednak tak, że przede wszystkim policja – bez wtrącenia sie do sprawy przez niemiecka prokurature – prowadzi dochodzenie. Pomimo tego ze prokuratura jest nadrzędna władza, tylko jedna osoba podejmuje decyzje w postępowaniu dochodzeniowym w Niemczech. Kiedy jest wystarczających duzo dowodów przeciw pewnej osobie – kiedy skazanie jest prawdopodobne – wnoszony jest akt oskarżenia przez niemiecką prokuraturę . Prokuratura ma obowiazek szukania takze dowodow przemawiajacych na korzysc oskarzonego. Niemiecki sędzia jest niezależny. Nikt nie ma wplywu na wyrok sadu. Niemiecki sąd karny musi zbierac dowody z urzędu. Sędzia może zdać się więc nie tylko na to, że prokuratura albo obrona przedstawiaja wszystkie istotne dowody; sad musi rowniez wykazać sie aktywnoscia. To może zdarzyć się na przykład przez obejrzenie miejsca przestępstwa, wezwanie świadków albo biegłych. Niemiecki kodeks postępowania karnego wyroznia przestepstwa scigane z urzedu i przestępstwa ścigane na wniosek. Przestępstwa ścigane z urzędu są zasadniczo ścigane przez państwo. Przy przestępstwach ściganych na wniosek mozna wyroznic przestepstwa absolutne i względne. Absolutne przestępstwa ścigane na wniosek są ścigane wyłącznie na wniosek w celu ukarania winnego . Takim przestępstwem jest zakłócenie spokoju domowego. Względne przestępstwa ścigane sa na wniosek i mogą być tez dodatkowo scigane w interesie państwa, kiedy istnieje szczególny interes publiczny przy ściganiu karnym. Przykladowo proste uszkodzenie ciała jest takim przestępstwem. W § 374 kodeksu postepowania karnego wymienione sa przestępstwa ścigane na wniosek, ktore mogą być ścigane przez ofiarę w specjalnym postępowaniu: z oskarżenia prywatnego. Przy tym chodzi tu o rzadko stosowane postępowanie, w którym ofiara poniekąd przejmuje role prokuratury jako oskarżyciel. Prokuratura nie staje się w tym postępowaniu czynna, dowody są przedstawiane przez ofiare. Przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego to na przykład obraza, uszkodzenie rzeczy i uszkodzenie ciała. Jako srodki prawne istnieje w niemieckim prawie karnym rownie zażalenie, apelacje i rewizja. Zażalenia nie stosuje się przeciw wyrokom, lecz przeciw dzialaniu sądow w pierwszej instancji lub w postępowaniu odwoławczym w stosunku do wydawanych postanowień i rozporządzeń. Jak w prawie cywilnym tutaj rowniez w ramach apelacji sa zadawane jeszcze rzeczowe pytania – do okoliczności czynu. Tylko w tym zakresie odbywa sie nowe przeprowadzenie dowodu . W ramach rewizji moze byc podnoszony tylko błąd co do prawa popelniony przez sad w pierwszej instancji. Rewizje stosuje się w prawie karnym przeciw wyrokom sędziego sadu karnego, sądów ławniczych, izb karnych sądu krajowego i przeciw wyrokom wyższych sądów krajowych orzekajacych w charakterze I instancji . Przeciw wyrokom sądów przysięgłych nie przysluguje żadna apelacja, a dopuszczalna jest juz tylko rewizja. Jesli chodzi o skutki zastosowania odwolawczego środka prawnego, to nie wchodzi tu w rachube żadne pogorszenie stanu oskarżonego, co oznacza, ze nie może być wydany bardziej surowy wyrok niż w poprzedniej instancji.

jaka grzywna za grozby karalne